"Τι κρίμα να τα παίρνουμε όλα δεδομένα στη ζωή μας. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η προσωπική μας διασκέδαση, αδιαφορώντας για τα προβλήματα που βρίσκονται γύρω μας, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, αλλά τα πιο επικίνδυνα και άμεσα, αυτά που σχετίζονται με την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Όλοι μας έχουμε διαβάσει για τις κλιματικές αλλαγές στο διαδίκτυο και τις εφημερίδες, έχουμε ακούσει για τη μόλυνση των υδάτων στις ειδήσεις και ανησυχούμε για το πως θα είναι στο μέλλον ο πλανήτης. Ωστόσο περιοριζόμαστε μόνο σε αυτές τις δύο φράσεις: "Μόνος μου δεν μπορώ αλλάξω τον κόσμο" και "Σίγουρα άλλοι θα βοηθήσουν". Αυτές είναι δικαιολογίες, αν πραγματικά αγαπάς τον πλανήτη και το περιβάλλον, ουσιαστικά το σπίτι σου, θα ευαισθητοποιηθείς και θα αγωνιστείς γι' αυτό. Εγώ τουλάχιστον δε θα περιμένω με σταυρωμένα χέρια και να βλέπω τον κόσμο μας να καταστρέφεται! Θα δράσω!!!!"
Αυτά έγραψα στην έκθεση την οποία έγραψα στην τάξη εχθές. Όλοι όμως με κοιτούσαν με ένα απορημένο βλέμμα και ήταν έτοιμοι να "σκάσουν"στα γέλια. Λες και ό,τι είπα να ήταν απλώς αερολογίες. Δηλαδή δε νοιάζονται για ένα τόσο φλέγον ζήτημα;
Βλέποντας την αντίδρασή τους αποφάσισα ότι θα αλλάξω τον κόσμο. Όταν αποφασίζω κάτι, πάντα πετυχαίνω τους στόχους μου! Με μικρά βήματα κάθε φορά. Αρχικά μίλησα για το θέμα "Καταστροφή του περιβάλλοντος" τόσο στους γονείς όσο και στους φίλους μου. Κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στα λόγια μου. Μετά ζήτησα να παρουσιάσω μια εργασία στο αμφιθέατρο στους υπόλοιπους συμμαθητές και καθηγητές μου. Πάλι όμως χωρίς αποτέλεσμα...
Τελικά μόνο με λόγια δε βγαίνει αποτέλεσμα. Χρειάζονται ουσιαστικές πράξεις. Άρχισα, έτσι, να κάνω ανακύκλωση στο σπίτι και το σχολείο χρησιμοποιώντας τον ήδη υπάρχοντα κάδο. Πολλές φορές επιχείρησα να μαζέψω τα σκουπίδια από τις παραλίες και τα πάρκα. Μοίραζα φυλλάδια στους συμμαθητές μου και τους περαστικούς απαριθμώντας τις αναρίθμητες καταστροφές που έχει υποστεί ο πλανήτης. Μίλησα δημόσια γι' αυτό το θέμα στο δημαρχείο της περιοχής μου. Τέλος έγραψα ένα άρθρο στην εφημερίδα σχετικά με τη μόλυνση των υδάτων από το πετρέλαιο και τα λύματα των εργοστασίων.
Πίστεψα ότι με αυτόν τον τρόπο θα ακολουθήσουν το παράδειγμά μου και άλλοι πολίτες, αλλά αρκετό καιρό μετά κανείς δεν έδειχνε πρόθυμος να αλλάξει συμπεριφορά. Συνέχιζα να βλέπω σκουπίδια στο προαύλιο και στο δρόμο, άκουγα καθημερινά στις ειδήσεις για νέες πετρελαιοκηλίδες και καμμένα δάση. Τελικά οι άνθρωποι αδιαφορούν τελείως για τον κόσμο στον οποίο μεγαλώνουν. Σκεφτόμουν ότι μόνη δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα. Δυστυχώς ήρθε η ώρα να τα παρατήσω! Θα συνεχίσουμε να ζούμε σε έναν κόσμο που πνίγεται στο πλαστικό και στο νέφος! Δεν υπάρχει πλέον ελπίδα να σωθεί το περιβάλλον...
Ο καιρός περνούσε κι εγώ βυθιζόμουν ακόμη περισσότερο στην απελπισία μου, μέχρι που μια μέρα συνέβη κάτι αναπάντεχο. Καθώς καθόμουν στο προαύλιο και και συζητούσα με τους φίλους μου, με πλησίασε μια κοπέλα. Μου συστήθηκε -λεγόταν Ελπίδα- και μου είπε πως ο λόγος μου σχετικά με τις πρόσφατες φωτιές στην Αυστραλία τη συγκίνησε πολύ! Έβλεπε και η ίδια το πόσο άσχημα και βίαια φερόμαστε στη φύση και ότι η Γη βασανίζεται εξαιτίας των ανθρώπων. Η ίδια έκανε επίσης πολλές προσπάθειες για να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση και ήρθε η ώρα να ενώσουμε τις δυνάμεις μας.
Αποφασίσαμε ότι θα προσπαθήσουμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε, χωρίς να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα την εκπαίδευση και την κοινωνική μας ζωή. Ξεκινήσαμε ιδρύοντας μια λέσχη προστασίας του περιβάλλοντος, την οποία ονομάσαμε "Ζητείται Ελπίς" Στην αρχή ήμασταν λίγα μέλη, μερικοί φίλοι και συγγενείς, δικοί μου και της Ελπίδας. Αρχίσαμε καμπάνια με την οποία θα προσελκύαμε το ενδιαφέρον του κοινού. Ανεβάσαμε σχετικά βιντεάκια και δημοσιεύσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Με αυτό τον τρόπο γινόμασταν όλο και περισσότερο γνωστοί και τα μέλη της ομάδας διπλασιάστηκαν!
Τελικά έγινε αυτό που περίμενα και προσπαθούσαμε τόσο καιρό! Μιλήσαμε σε μια εκδήλωση η οποία μεταδόθηκε σε όλη τη χώρα! Θίξαμε μείζονα ζητήματα: μόλυνση της ατμόσφαιρας και των υδάτων, πυρκαγιές, υπερυλοτομία, καθώς και τα ωφέλη που προσφέρει στον άνθρωπο η φύση, αλλά και για τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει στους ανθρώπους η καταστροφή του πλανήτη.
Η ομιλία έγινε viral και τα μέλη του συλλόγου μας αυξήθηκαν υπερβολικά. Όλο και περισσότερα άτομα άρχισαν να ζουν με νέες αρχές και να είναι πιο φιλικοί στη σχέση με τη γη και το περιβάλλον. Συνειδητοποίησαν ότι η γη είναι το κοινό μας σπίτι, άλλαξαν συμπεριφορά και συνήθειες και σιγά-σιγά το περιβάλλον άρχισε να "γιατρεύεται".
Μέχρι και σήμερα, χρόνια μετά, βλέπω ότι ο κόσμος εξακολουθεί να γίνεται καλύτερος. Το περιβάλλον αρχίζει να είναι όπως στο παρελθόν με πράσινα πυκνά δάση, μπλε ουρανό και καθαρά κρυστάλλινα νερά. Οι ίδιοι οι άνθρωποι βελτιώνονται και σε πράξεις και σε χαρακτήρα.
Μακάρι να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι. Τελικά πάντα πρέπει να πιστεύεις στην ελπίδα, γιατί σε μια δύσκολη κατάσταση είναι αλήθεια απαραίτητη!
Χριστίνα Μπαλάσκα
Photo credits: Joao Neves
Αυτά έγραψα στην έκθεση την οποία έγραψα στην τάξη εχθές. Όλοι όμως με κοιτούσαν με ένα απορημένο βλέμμα και ήταν έτοιμοι να "σκάσουν"στα γέλια. Λες και ό,τι είπα να ήταν απλώς αερολογίες. Δηλαδή δε νοιάζονται για ένα τόσο φλέγον ζήτημα;
Βλέποντας την αντίδρασή τους αποφάσισα ότι θα αλλάξω τον κόσμο. Όταν αποφασίζω κάτι, πάντα πετυχαίνω τους στόχους μου! Με μικρά βήματα κάθε φορά. Αρχικά μίλησα για το θέμα "Καταστροφή του περιβάλλοντος" τόσο στους γονείς όσο και στους φίλους μου. Κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στα λόγια μου. Μετά ζήτησα να παρουσιάσω μια εργασία στο αμφιθέατρο στους υπόλοιπους συμμαθητές και καθηγητές μου. Πάλι όμως χωρίς αποτέλεσμα...
Τελικά μόνο με λόγια δε βγαίνει αποτέλεσμα. Χρειάζονται ουσιαστικές πράξεις. Άρχισα, έτσι, να κάνω ανακύκλωση στο σπίτι και το σχολείο χρησιμοποιώντας τον ήδη υπάρχοντα κάδο. Πολλές φορές επιχείρησα να μαζέψω τα σκουπίδια από τις παραλίες και τα πάρκα. Μοίραζα φυλλάδια στους συμμαθητές μου και τους περαστικούς απαριθμώντας τις αναρίθμητες καταστροφές που έχει υποστεί ο πλανήτης. Μίλησα δημόσια γι' αυτό το θέμα στο δημαρχείο της περιοχής μου. Τέλος έγραψα ένα άρθρο στην εφημερίδα σχετικά με τη μόλυνση των υδάτων από το πετρέλαιο και τα λύματα των εργοστασίων.
Πίστεψα ότι με αυτόν τον τρόπο θα ακολουθήσουν το παράδειγμά μου και άλλοι πολίτες, αλλά αρκετό καιρό μετά κανείς δεν έδειχνε πρόθυμος να αλλάξει συμπεριφορά. Συνέχιζα να βλέπω σκουπίδια στο προαύλιο και στο δρόμο, άκουγα καθημερινά στις ειδήσεις για νέες πετρελαιοκηλίδες και καμμένα δάση. Τελικά οι άνθρωποι αδιαφορούν τελείως για τον κόσμο στον οποίο μεγαλώνουν. Σκεφτόμουν ότι μόνη δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα. Δυστυχώς ήρθε η ώρα να τα παρατήσω! Θα συνεχίσουμε να ζούμε σε έναν κόσμο που πνίγεται στο πλαστικό και στο νέφος! Δεν υπάρχει πλέον ελπίδα να σωθεί το περιβάλλον...
Ο καιρός περνούσε κι εγώ βυθιζόμουν ακόμη περισσότερο στην απελπισία μου, μέχρι που μια μέρα συνέβη κάτι αναπάντεχο. Καθώς καθόμουν στο προαύλιο και και συζητούσα με τους φίλους μου, με πλησίασε μια κοπέλα. Μου συστήθηκε -λεγόταν Ελπίδα- και μου είπε πως ο λόγος μου σχετικά με τις πρόσφατες φωτιές στην Αυστραλία τη συγκίνησε πολύ! Έβλεπε και η ίδια το πόσο άσχημα και βίαια φερόμαστε στη φύση και ότι η Γη βασανίζεται εξαιτίας των ανθρώπων. Η ίδια έκανε επίσης πολλές προσπάθειες για να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση και ήρθε η ώρα να ενώσουμε τις δυνάμεις μας.
Αποφασίσαμε ότι θα προσπαθήσουμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε, χωρίς να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα την εκπαίδευση και την κοινωνική μας ζωή. Ξεκινήσαμε ιδρύοντας μια λέσχη προστασίας του περιβάλλοντος, την οποία ονομάσαμε "Ζητείται Ελπίς" Στην αρχή ήμασταν λίγα μέλη, μερικοί φίλοι και συγγενείς, δικοί μου και της Ελπίδας. Αρχίσαμε καμπάνια με την οποία θα προσελκύαμε το ενδιαφέρον του κοινού. Ανεβάσαμε σχετικά βιντεάκια και δημοσιεύσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Με αυτό τον τρόπο γινόμασταν όλο και περισσότερο γνωστοί και τα μέλη της ομάδας διπλασιάστηκαν!
Τελικά έγινε αυτό που περίμενα και προσπαθούσαμε τόσο καιρό! Μιλήσαμε σε μια εκδήλωση η οποία μεταδόθηκε σε όλη τη χώρα! Θίξαμε μείζονα ζητήματα: μόλυνση της ατμόσφαιρας και των υδάτων, πυρκαγιές, υπερυλοτομία, καθώς και τα ωφέλη που προσφέρει στον άνθρωπο η φύση, αλλά και για τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει στους ανθρώπους η καταστροφή του πλανήτη.
Η ομιλία έγινε viral και τα μέλη του συλλόγου μας αυξήθηκαν υπερβολικά. Όλο και περισσότερα άτομα άρχισαν να ζουν με νέες αρχές και να είναι πιο φιλικοί στη σχέση με τη γη και το περιβάλλον. Συνειδητοποίησαν ότι η γη είναι το κοινό μας σπίτι, άλλαξαν συμπεριφορά και συνήθειες και σιγά-σιγά το περιβάλλον άρχισε να "γιατρεύεται".
Μέχρι και σήμερα, χρόνια μετά, βλέπω ότι ο κόσμος εξακολουθεί να γίνεται καλύτερος. Το περιβάλλον αρχίζει να είναι όπως στο παρελθόν με πράσινα πυκνά δάση, μπλε ουρανό και καθαρά κρυστάλλινα νερά. Οι ίδιοι οι άνθρωποι βελτιώνονται και σε πράξεις και σε χαρακτήρα.
Μακάρι να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι. Τελικά πάντα πρέπει να πιστεύεις στην ελπίδα, γιατί σε μια δύσκολη κατάσταση είναι αλήθεια απαραίτητη!
Χριστίνα Μπαλάσκα
Photo credits: Joao Neves