Εγκαινιάζουμε τη στήλη των συνεντεύξεων με τη συνομιλία του μαθήτη μας, Γιάννη Πιτσιρίκου, με τη γιαγιά του, Ζέτα Ελευθεριάδου-Ντριτσάκου. Η κυρία Ελευθεριάδου-Ντριτσάκου μιλά για τη ζωή της οικογένειά της στη Μ.Ασία, τους συγγενείς της που έχασε στη Μικρασιατική Καταστροφή και γενικότερα τις μνήμες που της μετέφεραν όσοι έζησαν εκείνη την ταραγμένη εποχή των διωγμών. Την ευχαριστούμε θερμά που μοιράζεται μαζί μας τις οικογενειακές της μνήμες αλλά και τις γεμάτες ανθρωπιά συμβουλές που προσφέρει στο τέλος της συνέντευξης!
Γιάννης: Γιαγιά έχασες κάποιον δικό σου άνθρωπο στη Μικρασιατική Καταστροφή?
Γιαγιά: Ναι παιδί μου τον θείο μου, τον αδελφό του μπαμπά μου.
Γιάννης: Χάθηκε ο θείος σου ?
Γιαγιά: Ο θείος μου ήταν μωρό ,στην αγκαλιά τον είχε η γιαγιά μου η Ευγενία .Πάνω στον χαμό που γινόταν εκείνη τη μέρα, η γιαγιά μου, ο παππούς μου και τα 5 παιδιά τους έτρεξαν να σωθούν να προλάβουν να μπουν σε κάποιο από τα καράβια που είχαν φτάσει για βοήθεια. Τρέχοντας μπερδεύτηκαν με τον υπόλοιπο κόσμο όμως και χάθηκαν ,η γιαγιά με το μωρό στην αγκαλιά και τον μπαμπά μου παιδί 8 χρονών βρέθηκε μπροστά σε ένα απόσπασμα Τούρκων στρατιωτών. Εκείνοι της πήραν με τη βία το μωρό από την αγκαλιά και το αποκεφάλισαν και της το πέταξαν . Εκείνη αμέσως από τον πόνο και τη φρίκη τρελάθηκε και άρχισε να τρέχει ουρλιάζοντας μέσα στο πλήθος . Ο μπαμπάς μου άρχισε και αυτός να τρέχει να σωθεί πολύ τρομαγμένος και κάποιος γνωστός που τον είδε τον πήρε και τον έβαλε σε ένα καράβι να σωθεί. Έφτασε έτσι λοιπόν στο λιμάνι του Βόλου ολομόναχος και χαμένος από την υπόλοιπη οικογένεια . Από εκεί νοσοκόμες του Ερυθρού Σταυρού τον φρόντισαν και μετά τον έστειλαν στην Νάουσα σε ένα ορφανοτροφείο όπου και μεγάλωσε χωρίς να ξέρει αν ζει κανείς άλλος από την οικογένεια . Βγήκε 18 ετών από το ορφανοτροφείο και ήρθε στον Πειραιά και έψαξε για δουλειά και έπιασε έτσι δουλειά σε ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε πιάτα στον Κορυδαλλό. Το ίδιο διάστημα πήγε στον Ερυθρό Σταυρό και ζήτησε να κάνουν ανακοινώσεις μήπως βρει κάποιον δικό του. Εκεί στάθηκε τυχερός, γιατί μέσα σε λίγο καιρό του είπαν πως βρήκαν την μητέρα του και την αδελφή του στην Αμερική, και έτσι τους έφεραν σε επαφή, αλλά δυστυχώς η μαμά του ήταν τρελή και άρρωστη. Δεν μπόρεσε ποτέ να την ξαναδεί από κοντά όμως γιατί ήταν πολύ ακριβά να πάει στην Αμερική ή να έρθει εκείνη στην Ελλάδα.
Γιάννης : Τον θυμόταν όμως τον γιο της –τον μπαμπά σου ?
Γιαγιά : Όχι παιδί μου, δεν θυμόταν τίποτα μόνο τη στιγμή που οι Τούρκοι της σκότωσαν το μωρό της. Αλλά ο μπαμπάς μου ποτέ δεν ξέχασε το γεγονός και όταν αργότερα παντρεύτηκε και έκανε με τη μαμά μου εμένα, αντί να με βγάλουν το όνομα της γιαγιάς μου, έδωσαν το όνομα του μωρού του αδελφού του, τον Γιώργο, έτσι με λένε Γεωργία. Άλλο που εσείς με λέτε Ζέτα, είναι χαϊδευτικό όνομα .
Γιάννης: Τι δουλειά έκανε όμως η οικογένεια σου στην Μ.Ασία ?
Γιαγιά : Α!! Η γιαγιά μου δεν εργάζονταν όπως σχεδόν καμία γυναίκα στην εποχή της αλλά ο παππούς μου είχε πολλά στρέμματα που καλλιεργούσε και επεξεργάζονταν σταφίδες. Και επειδή ήταν πολύ μορφωμένος, πριν την καταστροφή φρόντισε να μεταφέρει όλη την περιουσία του σε έναν φιλέλληνα επιστάτη που είχε και έκανε φλουριά τα χρήματα που είχε, ώστε αν πρέπει να φύγει από εκεί να μπορεί να μεταφέρει κάποιο ποσό.
Γιάννης : Άλλους συγγενείς δεν βρήκε ποτέ?
Γιαγιά : Βρήκε και μια αδελφή του με τα παιδιά της μετά από χρόνια όμως .
Γιάννης : Αλήθεια γιαγιά, από ποιο μέρος της Μ, Ασίας είσαι? Και πιστεύεις υπάρχει κάτι από όσα άφησε εκεί η οικογένεια σου?
Γιαγιά : Από τα Πέρματα κοντά στο Ικόνιο στα Νότια της Μ. Ασίας είμαι - και δυστυχώς νομίζω πως δεν έχει μείνει τίποτα από όσα άφησε εκεί η οικογένεια μου. Όμως θα ήθελα πολύ μια μέρα να επισκεφτώ το μέρος αυτό και να πατήσω το χώμα που γεννήθηκε ο μπαμπάς μου, ο οποίος δυστυχώς δεν πρόλαβε να επιστρέψει στις χαμένες πατρίδες γιατί πέθανε πολύ νέος !
Γιάννης: Τι είναι οι χαμένες πατρίδες;
Γιαγιά : Οι πρόσφυγες παιδί μου, όπου και αν έφτασαν να ζουν, δεν ξεχνούν το μέρος που γεννήθηκαν. Και επειδή ξέρουν πως δεν θα μπορέσουν να το ξαναέχουν για πατρίδα -γιατί πια είναι μέρος της Τουρκίας- το αποκαλούν "χαμένες πατρίδες" !
Γιάννης : Σε ευχαριστώ γιαγιά για τις πληροφορίες και μακάρι όταν μεγαλώσω και έχω λεφτά να μπορέσουμε να πάμε στις χαμένες σου πατρίδες ..
Γιαγιά : Μακάρι, παιδί μου, να σε αξιώσει ο Θεός να μεγαλώσεις γερός και να πας εσύ στο μέρος που είναι και οι δικές σου ρίζες για λίγο. Και να μην ξεχνάς, όταν βλέπεις άνθρωπο που αναγκάστηκε να αφήσει την πατρίδα του να του προσφέρεις φιλοξενία και αγάπη, όπως κάποτε κάποιοι πρόσφεραν στον προπάππου σου! Αλλιώς δεν θα υπήρχα εγώ και δεν θα υπήρχε η μανούλα σου - άρα ούτε και εσύ!