Χθες συνάντησα στο δρόμο έναν παλιό μου φίλο κολλητό. Ας πούμε ότι τον λένε Λευτέρη.
Γνωριστήκαμε στον παιδικό σταθμό και αμέσως γίναμε φίλοι. Όπως λέει και η γιαγιά μου για να κάνεις σχέσεις -φιλικές, ερωτικές, κοινωνικές- με κάποιον, απαραίτητα πρέπει να ταιριάζουν τα χνώτα σας! Έτσι και εγώ, λοιπόν, έπιασα φιλίες με αυτόν τον Λευτεράκη. Βλέπετε, ταίριαζαν τα χνώτα μας!
Γνωριστήκαμε στον παιδικό σταθμό και αμέσως γίναμε φίλοι. Όπως λέει και η γιαγιά μου για να κάνεις σχέσεις -φιλικές, ερωτικές, κοινωνικές- με κάποιον, απαραίτητα πρέπει να ταιριάζουν τα χνώτα σας! Έτσι και εγώ, λοιπόν, έπιασα φιλίες με αυτόν τον Λευτεράκη. Βλέπετε, ταίριαζαν τα χνώτα μας!
Αγαπούσαμε τα ίδια παιχνίδια . Χαιρόμασταν με τα ίδια πράγματα, λυπόμασταν για τα ίδια γεγονότα, τρώγαμε τα ίδια φαγητά! Περάσαμε μαζί τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής μας εκτός σπιτιού και ακόμα και τα Σαββατοκύριακα κανόνιζαν οι γονείς μας να παίζουμε μαζί. Είχαμε και γενέθλια σχεδόν την ίδια μέρα, οπότε κάναμε μαζί και τα γενέθλιά μας.
Ήρθε όμως η στιγμή να πάμε Δημοτικό και δυστυχώς έπρεπε να χωριστούμε. Ίσως τότε να ένιωσα την πρώτη μεγάλη απώλεια της ζωής μου! Δεν θα πηγαίναμε στο ίδιο νηπιαγωγείο. Δε θα ήταν πια κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Δε θα είχα τον κολλητό μου μαζί στο πιο μεγάλο σχολείο. Άδικα οι γονείς μου με εμψύχωναν λέγοντας ότι θα κάνω νέους φίλους, κι επισημαίνοντας επίσης ότι όποτε ήθελα θα μπορούσα να τον συναντώ για να παίζουμε μαζί. Για πολύ καιρό, ένιωθα ένα κομμάτι μου να λείπει.
Φυσικά και αυτός το ίδιο ένιωθε. Όποτε ήταν δυνατό κανόνιζαν οι γονείς μας να βρισκόμαστε για παιχνίδι και πάντα ήταν ο πρώτος μου καλεσμένος στα γενέθλιά μου. Συνέχιζαν να μας αρέσουν τα ίδια παιχνίδια, και ακόμα, όταν βλεπόμασταν στο δρόμο, αγκαλιαζόμασταν σφιχτά δείχνοντας ο ένας στον άλλον πόσο μας λείπει η καθημερινή συναναστροφή.
Και τα χρόνια περνούσαν...Και οι καθημερινές μας υποχρεώσεις μεγάλωναν...Και οι επαφές μας μειώθηκαν...Αλλά και πάλι, στις ελάχιστες συναντήσεις μας έμπρακτα δείχναμε πόσο λείπαμε ο ένας στον άλλον.
Λίγο πριν το γυμνάσιο ένιωσα ευτυχισμένος, γιατί έμαθα πως θα ξαναβρισκόμασταν με το Λευτεράκη. Λίγες μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία είχα ξεχάσει το δημοτικό και έκανα όνειρα για την μεγάλη ώρα! Και αυτή ήρθε! Πρώτη μέρα στο σχολείο μαζί ξανά με τον κολλητό μου! Και ενώ περίμενα αυτή τη στιγμή πως και πως, αυτός με το ζόρι με χαιρέτησε. Μου έπεσε βαρύ! Στεναχώρια; Απογοήτευση; Δεν ξέρω τι! Σπάνια μου έλεγε ένα ξερό "γεια"...Στα διαλείμματα σπάνια βρισκόμασταν σε κοινή παρέα. Και στα γενέθλιά μου προφασίστηκε κάποια υποχρέωση και δεν ήρθε. Και η στεναχώρια με πλάκωσε...
Δεν ήταν πως δεν είχα άλλους φίλους, αλλά αυτός ήταν ο Λευτεράκης! Ο πρώτος μου κολλητός! Και φτάνοντας στη Β' γυμνασίου, μετά από μια παρεξήγηση έμαθα πως ο φίλος μου, ο κολλητός μου, ο αδελφός μου, ο Λευτεράκης είπε για μένα στο φιλικό μου περιβάλλον ένα σωρό κατηγορίες και προσπάθησε να απομακρύνει από εμένα άλλους στενούς μου φίλους!
Δεν ξέρω σίγουρα αν θύμωσα πολύ...Ξέρω, ωστόσο, σίγουρα πως πληγώθηκα. Δεν το χωρούσε το μυαλό μου! Μπορεί πλέον να μην είχαμε κοινά ενδιαφέροντα ή δραστηριότητες κοινές, μπορεί να είχαμε άλλες παρέες, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί να πει τόσα ψέματα για μένα. Μέσα μου γινόταν "πόλεμος". Από τη μια ο θυμός και ίσως ο εγωισμός από την άλλη η αγάπη μου για αυτόν. Υπερίσχυσε το τελευταίο. Δεν σταμάτησα να του μιλάω, δεν του ζήτησα το λόγο ,δεν το κουβέντιασα με κανέναν. Κατάλαβα απλώς πως, όσο μεγαλώνουμε, αλλάζουμε και αλλάζει και η στάση μας απέναντι στις αξίες που μαθαίνουμε στην αρχή της ζωής μας.
Αποφάσισα πως για μένα πάντα θα είναι ο παλιός ,ο πρώτος κολλητός και κανείς άλλος δεν θα πάρει τη θέση του. Αποφάσισα όμως, επίσης, πως δεν θα είναι και παντοτινός, αλλά θα αποκτήσω και άλλους φίλους και άλλους κολλητούς στα χρόνια που περνάνε και ίσως κάποτε κάποιος να είναι "κολλητός" μου για πάντα!
Όμως, αν δείτε πουθενά το φίλο μου το Λευτεράκη, δώστε του χαιρετίσματα και θυμίστε του πως ο κολλητός του πάντα θα τον περιμένει κάπου να του θυμίσει πως οι παιδικές φιλίες είναι ιερές και τίποτα δεν πρέπει να τις "δηλητηριάζει" στην ψυχή μας!
Γιάννης Πιτσιρίκος
Photo credits: Wendelin Jacober
Ήρθε όμως η στιγμή να πάμε Δημοτικό και δυστυχώς έπρεπε να χωριστούμε. Ίσως τότε να ένιωσα την πρώτη μεγάλη απώλεια της ζωής μου! Δεν θα πηγαίναμε στο ίδιο νηπιαγωγείο. Δε θα ήταν πια κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Δε θα είχα τον κολλητό μου μαζί στο πιο μεγάλο σχολείο. Άδικα οι γονείς μου με εμψύχωναν λέγοντας ότι θα κάνω νέους φίλους, κι επισημαίνοντας επίσης ότι όποτε ήθελα θα μπορούσα να τον συναντώ για να παίζουμε μαζί. Για πολύ καιρό, ένιωθα ένα κομμάτι μου να λείπει.
Φυσικά και αυτός το ίδιο ένιωθε. Όποτε ήταν δυνατό κανόνιζαν οι γονείς μας να βρισκόμαστε για παιχνίδι και πάντα ήταν ο πρώτος μου καλεσμένος στα γενέθλιά μου. Συνέχιζαν να μας αρέσουν τα ίδια παιχνίδια, και ακόμα, όταν βλεπόμασταν στο δρόμο, αγκαλιαζόμασταν σφιχτά δείχνοντας ο ένας στον άλλον πόσο μας λείπει η καθημερινή συναναστροφή.
Και τα χρόνια περνούσαν...Και οι καθημερινές μας υποχρεώσεις μεγάλωναν...Και οι επαφές μας μειώθηκαν...Αλλά και πάλι, στις ελάχιστες συναντήσεις μας έμπρακτα δείχναμε πόσο λείπαμε ο ένας στον άλλον.
Λίγο πριν το γυμνάσιο ένιωσα ευτυχισμένος, γιατί έμαθα πως θα ξαναβρισκόμασταν με το Λευτεράκη. Λίγες μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία είχα ξεχάσει το δημοτικό και έκανα όνειρα για την μεγάλη ώρα! Και αυτή ήρθε! Πρώτη μέρα στο σχολείο μαζί ξανά με τον κολλητό μου! Και ενώ περίμενα αυτή τη στιγμή πως και πως, αυτός με το ζόρι με χαιρέτησε. Μου έπεσε βαρύ! Στεναχώρια; Απογοήτευση; Δεν ξέρω τι! Σπάνια μου έλεγε ένα ξερό "γεια"...Στα διαλείμματα σπάνια βρισκόμασταν σε κοινή παρέα. Και στα γενέθλιά μου προφασίστηκε κάποια υποχρέωση και δεν ήρθε. Και η στεναχώρια με πλάκωσε...
Δεν ήταν πως δεν είχα άλλους φίλους, αλλά αυτός ήταν ο Λευτεράκης! Ο πρώτος μου κολλητός! Και φτάνοντας στη Β' γυμνασίου, μετά από μια παρεξήγηση έμαθα πως ο φίλος μου, ο κολλητός μου, ο αδελφός μου, ο Λευτεράκης είπε για μένα στο φιλικό μου περιβάλλον ένα σωρό κατηγορίες και προσπάθησε να απομακρύνει από εμένα άλλους στενούς μου φίλους!
Δεν ξέρω σίγουρα αν θύμωσα πολύ...Ξέρω, ωστόσο, σίγουρα πως πληγώθηκα. Δεν το χωρούσε το μυαλό μου! Μπορεί πλέον να μην είχαμε κοινά ενδιαφέροντα ή δραστηριότητες κοινές, μπορεί να είχαμε άλλες παρέες, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί να πει τόσα ψέματα για μένα. Μέσα μου γινόταν "πόλεμος". Από τη μια ο θυμός και ίσως ο εγωισμός από την άλλη η αγάπη μου για αυτόν. Υπερίσχυσε το τελευταίο. Δεν σταμάτησα να του μιλάω, δεν του ζήτησα το λόγο ,δεν το κουβέντιασα με κανέναν. Κατάλαβα απλώς πως, όσο μεγαλώνουμε, αλλάζουμε και αλλάζει και η στάση μας απέναντι στις αξίες που μαθαίνουμε στην αρχή της ζωής μας.
Αποφάσισα πως για μένα πάντα θα είναι ο παλιός ,ο πρώτος κολλητός και κανείς άλλος δεν θα πάρει τη θέση του. Αποφάσισα όμως, επίσης, πως δεν θα είναι και παντοτινός, αλλά θα αποκτήσω και άλλους φίλους και άλλους κολλητούς στα χρόνια που περνάνε και ίσως κάποτε κάποιος να είναι "κολλητός" μου για πάντα!
Όμως, αν δείτε πουθενά το φίλο μου το Λευτεράκη, δώστε του χαιρετίσματα και θυμίστε του πως ο κολλητός του πάντα θα τον περιμένει κάπου να του θυμίσει πως οι παιδικές φιλίες είναι ιερές και τίποτα δεν πρέπει να τις "δηλητηριάζει" στην ψυχή μας!
Γιάννης Πιτσιρίκος
Photo credits: Wendelin Jacober